[ Final Chapter ] Love, Time and Space

Ang nakaraan... Chapter 1, Chapter 2, Chapter 3

“T-teka Cid, saan ba talaga tayo pupunta?”

Ang muling paguusisa ni Shane habang hatak-hatak ng binata ang kanyang kamay.  Ngunit nananatili lamang na tahimik si Cid, hanggang sa nakarating sila sa isang bahagi ng Park na very familiar sa dalaga.

Huminto sila malapit sa eksaktong lugar kung saan sinagip ni Cid si Shane sa muntik nang pagkakapahamak nito, halos lagpas isang buwan na ang nakalilipas.  Tahimik ang kahabaan ng buong kalye ng gabing iyon.  Wala halos dumaraan na mga sasakyan at mangilan-ngilan lang din ang mga taong nagpaparoo’t parito sa mga sandaling iyon.

“Dito?  Bakit dito?”

Ang muling pagtatakang tanong ng dalaga.

Pero nanatili pa ring tahimik si Cid.  Sinulyapan naman ni Shane ang mukha ng binata at bakas dito ang matinding kalungkutan habang pinagmamasdan nito ang same spot kung saan niya sinagip si Shane.

“Dito…”  Ang halos pabulong na usal ng binata, ngunit sapat ang katahimikan ng buong paligid para marinig pa rin iyon ng dalaga.

Nilingon muli ni Cid ang katabing dalaga.  Sa mga sandaling iyon ay nakaramdam na ng kakaibang weird feelings si Shane. 

“Cid, ano ba talagang nangyayari?  Naguguluhan na ako…”

“Listen Shane…”  sabay hawak ng mahigpit ng binata sa dalawang kamay ng dalaga.

“Tumingin ka sa mga mata ko.  Dito mo mahahanap ang sagot sa iyong mga katanungan.”

Nawi-wirduhan man, ay sinunod na rin ni Shane ang gustong mangyari ng binata.  Sa unang sulyap ng dalaga sa mga mata ni Cid ay nadama niya ang isang di maipaliwanag na kalungkutan.  Unti-unti nitong sinasakop ang kanyang buong katauhan.  Hanggang sa naramdaman niyang tila unti-unti na siyang nahuhulog sa isang malalim na balon… Sa wari niya ay kasing gaan na siya ng isang balahibo na dahan-dahang dinuduyan ng hangin.  Sa mga sandaling iyon ay nasa under the “state of trance” na ang dalaga.

“Teka, nasaan na ako?”  Ang bulong ni Shane sa sarili.  “Anong lugar ba ito?”

Pinagmasdang mabuti ni Shane ang buong paligid.  Sa itsura ng lugar , alam niyang nasa isang hallway siya ng isang pribadong opisina.  Sa kanyang kanan ay matatanaw mula sa naglalakihang salamin na bintana ang kalapit na building ng kumpanya kung saan siya nagtatrabaho.  Hanggang sa bigla siyang nakarinig ng tunog ng isang pintuang isinara ng biglaan at kasunod niyon ay ang tinig ng isang pamilyar na taong malapit sa puso niya… Nakita niyang lumabas mula sa pinto ang isang babaeng sa tantya niya ay halos kasing edad lamang niya, maganda rin ito tulad niya, mga 5’6” ang height, maganda ang pangangatawan at halatang isang executive office girl based sa suot nitong uniform na medyo hawig sa uniporme ng mga flight attendants.  Kasunod ng di kilalang babae ay si Cid.  Executive looking din sa suot nitong powder blue long sleeve shirt, na binagayan ng black with silver stripes na necktie at black slacks.  Nagmamadali at patungo sa direksyon ng kinatatayuan ni Shane.

“Ellaine, wait!”  halos sumigaw na si Cid habang hinahabol ang babae.

“Please, mag-usap muna tayo.”  Nahawakan ng mahigpit ni Cid ang mga braso ni Ellaine.

“Cid, ano ba?  Bitawan mo ako.  Hindi pa ba maliwanag sa iyo?  Hindi na ako masaya sa piling mo.  Niloloko na lang natin ang isa’t isa kung ipagpapatuloy pa natin ang malaking kabaliwang ito.”

“Pero Ellaine, paano naman ako.  Ang nararamdaman ko para sa’yo?  Ang dami ko nang pangarap para sa atin.  Sa iyo na umikot ang mundo ko.”

Mabilis na inilabas ni Cid ang isang maliit na kahon na naglalaman ng isang sing-sing mula sa bulsa ng kanyang long sleeve shirt.

“Heto, handang-handa na akong pakasalan ka.”

Pilit na iniabot ni Cid ang sing-sing kay Ellaine ngunit hindi niya iyon tinanggap.

“Pasensya na, pero hindi ko matatanggap yan.”

“Ellaine, huwag mo naman gawin sakin ito.”  Ang pagsusumamo ni Cid at mabilis niyang niyakap ng ubod ng higpit si Ellaine.

“Cid, ano ba?  Bitawan mo nga ako.  Hindi mo ba talaga naiintindihan?  Kailangan ko pa bang ulit-ulitin at ipa-mukha sa iyo na hindi na kita mahal.  Tapos na tayo.  I’m breaking up on you!”

Halos nagpupumiglas na si Ellaine para lamang makatakas sa higpit ng yakap sa kanya ni Cid.

Paaaakkkk!!!  Isang malutong na tunog ng sampal ang umalingawngaw sa buong hallway.  Sapat ang isang sampal na iyon upang makabitiw si Cid mula sa pagkakayakap niya kay Ellaine.

“Ellaine, please huwag mong gawin ito.  Mahal na mahal kita.”  Ang halos nagmamakaawang pag-hagulgol ni Cid sa harap ni Ellaine.

“I’m sorry Cid, but we’re done!”

Mabilis na tumalikod si Ellaine at naglakad patungo sa malapit na Elevator.

Habang si Cid naman ay naiwan na mag-isang nakatayo sa gitna ng hallway.  Tahimik na humihikbi at lumuluha… naiwang nakakalat sa marmol na sahig ang sing-sing.

Awang-awa si Shane para kay Cid.  Hindi siya makapaniwala sa kanyang nasaksihan.  Tinangka niyang lumapit sa binata upang payapain ang kalooban nito ngunit biglang nagbago ang buong paligid at eksena…

Natunghayan na lamang ni Shane ang kanyang sarili na nasa parking lot sa basement ng gusaling iyon.  Dumaan sa kanyang harapan ang isang silver-grey na kotse, lulan si Ellaine at isang di kilalang lalaki ang nagmamaneho nito.  Kasunod niyon ay nakita naman niyang nagmamadaling sumakay si Cid sa kanyang kulay navy blue na kotse at mabilis na pinaharurot iyon para sundan ang kotse ni Ellaine.

Kasunod niyon ay mabilis na nagbagong muli ang mga eksena…

Nakatayo na ngayon si Shane sa tabi ng kalsada, malapit sa Park, sa eksaktong lugar kung saan siya muntik na maaksidente.  Isang kulay silver-grey na kotse ang mabilis na dumaan sa harap niya.  Mabilis iyon na nakalagpas bago pa magkulay pula ang stop light.  Ilang Segundo lang ang pagitan ay kasunod naman na humahagibis na dumaan sa harap ni Shane ang kulay navy blue na kotse ni Cid.  Pilit na hinahabol pa rin ang kotse ni Ellaine.  Ngunit sa kasamaang palad ay naabutan ng pagkulay pula ng stop light si Cid.  Dire-diretso niyang pina-arangkada ang kanyang kotse at dahil na rin sa pagmamadali ay hindi napansin ng binata ang isang paparating na malaking delivery truck.  Huli na para umiwas…

Blaaagggg!!!  Krraaashhh!!!

Isang head-on collision ang naganap.  Halos madurog ang harapang bahagi ng kotse ni Cid.  Sa loob nito, sa may driver’s seat ay duguan at halos naghihingalo na ang binata.  Usal pa rin nito ang pangalan ng pinakamamahal niyang babae… si Ellaine… kahit sa pinakahuling mga sandali ng kanyang buhay.

“Diyos ko, Cid!!!” ang malakas na sigaw ni Shane.  Binalak niyang iligtas si Cid mula sa pagkakaipit nito sa loob ng kanyang kotse ngunit huli na ang lahat… nagbalik nang muli sa normal state si Shane.  Kaharap na nyang muli si Cid sa dakong iyon ng Park malapit sa pinangyarihan ng aksidente nila ni Cid.  Hawak hawak pa rin ng binata ang mga kamay ng dalaga.

“Hindi… hindi totoong patay ka na… ayoko Cid… hindi ako naniniwalang wala ka na sa mundong ito.”

Bakas sa boses ni Shane ang matinding pagkalito at kalungkutan.  Hindi siya makapaniwalang hindi na nag-e-exist sa mundong ito ang lalaking muling nagpatibok sa kanyang puso.

“Pero, totoong-totoo ka Cid.  Nahahawakan pa nga kita oh.” Ang halos naluluha at pautal-utal na sabi ni Shane.

“Iyan ay dahil tinanggap mo ako ng buong-buong sa puso mo.  Naniwala ka na maaari pa rin na tumibok at magmahal muli ang isang sugatang puso.  Ganun din ako, Shane…”

“Pero my time is almost up dito sa mundo niyo Shane.  Kailangan ko nang umalis at maglakbay patungo sa liwanag… Napakasaya ko dahil kahit sa maikling panahon na nakasama kita ay naramdaman kong muli ang tamis ng tunay na pag-ibig.  Maraming salamat sa pagmamahal mo sa akin Shane…”

Sa huling pagkakataon ay ubod tamis na hinalikan ni Cid ang mga labi ni Shane.  Tumagal din ng ilang saglit na magkalapat ang kanilang mga labi.  Ninamnam ni Shane ang mga huling sandaling kapiling niya ang guwapong binata… Pagmulat ng kanyang mga mata ay unti-unti nang naglalaho si Cid sa kanyang harapan.

“Kung nakilala lamang siguro kita ng mas maaga Shane.  Hindi sana magiging ganito ang ating mga kapalaran.  Pero ito talaga siguro ang nakaguhit sa ating mga tadhana at kailangan natin itong tanggapin.”

“Cid, please huwag ka munang umalis…”

Kasabay ng malamig na simoy ng hanging pang gabi ay naglaho na rin ng tuluyan si Cid.  Naiwang mag-isa si Shane sa dakong iyon, tahimik na pinagmamasdan ang mga bituin sa langit habang bumubukal ang masaganang luha mula sa kanyang mga mata.  Bago niya lisanin ang lugar na iyon ay tila ba may pahabol pang mensahe si Cid para sa kanya na dala ng hangin…

“… Sa langit na lang ibubulong  ang nadarama ko para sa iyo… at sa hangin na lang ipadadala ang haplos ng pag-ibig ko na para sa iyo…”

“Hinding hindi ka mawawala dito sa puso ko Cid.  Maraming Salamat.”

- Wakas -

----- Pasasalamat -----

Nais ko rin pasalamatan ang lahat ng bumisita at nag-bigay ng panahon sa aking previous entry titled [ Chapter 3 ] Love, Time & Space.  Shout out goes to the following:

Marichu Bajado, jonathan, Joy, Rix, Archieviner, Bino, Jon Dmur, Ric LifeNCanvas, Erica, Superjaid, ZaiZai, Bulingit, Lalah, Nicole See, Silent Readers