Ang langgam sa ilalim ng kama

“Oh, kamusta na yung bagong alaga mo?”  Ang nakangiting bati ni Cherry kay Mimi habang inaayos nito ang gamot ng kanyang pasyente sa isang tray.

“Ayun, gaya pa rin noong una siyang dumating dito sa ospital.  Kahit anong paliwanag ang gawin ko sa kanya, hindi pa rin siya tumitigil sa pag-iimbak ng rasyon na pagkain sa ilalim ng kanyang kama.  Aba’y gusto ba niyang papakin siya ng sandamukal na langgam doon? ”  Ang nakasimangot na tugon nito.

“Easy ka lang jan teh.  Bata lang yun eh.  Pagpasensyahan mo na.  Saka ngiti ka naman jan.  Lagi ka na lang nakasimangot eh.  Sige ka maaga kang tatanda nyan."  Ang masayang tugon ni Cherry kay Mimi sabay sundot sa tagiliran ng kanyang kaibigan.

“Talagang tatanda ako ng maaga sa batang iyon eh.  Masyadong pasaway.  Tara, magmeryenda nga muna tayo sa cafeteria...”

Matalik na magkaibigan sina Cherry at Mimi simula noong sila ay nasa high school pa lamang.  Parehong kurso na nursing din ang kinuha nila pagdating sa kolehiyo.  Sabay din silang pumasa sa board exam at kapwa piniling magsilbi sa isang pampublikong ospital sa Maynila.  Halos magkapareho din sila ng taste sa lahat ng bagay; sa pagkain, pananamit, gadgets, paboritong palabas sa tv at  musika sa radyo.  Kaya nga BFF na ang turingan nilang dalawa.  Ngunit pagdating naman sa paguugali ay mejo naiiba sila sa isa’t isa.  Si Cherry ay laging nakangiti, masayahin, at mahaba ang pisi pagdating sa pagpapasensya.  Kabaligtaran naman niya si Mimi na may pagka suplada ang dating at madaling uminit ang ulo.

Lumipas ang ilang linggo at ganun pa rin ng ganun ang ginagawa ng batang pasyenteng inaalagaan ni Mimi sa Children’s Ward.  Kung hindi sa ilalim ng kama ay sa ilalim naman ng unan ito madalas magtago ng pagkain.

“Balita ko malapit nang dalhin ang batang iyon sa bahay ampunan.”  Ang bulalas ni Mimi kay Cherry noong minsang nagkasabay sila sa cafeteria ng ospital.

Buong pagtataka naman ni Cherry kung bakit kinakailangan dalhin sa bahay ampunan ang batang pasyente na tinutukoy ni Mimi.  Na hanggang sa mga sandaling iyon ay hindi pa rin niya batid ang tunay na pangalan nito.  Wala bang mga magulang o kamag anak man lang ang batang iyon?

Isang araw ng sabado ay di sinasadyang lumiban si Mimi sa trabaho kaya si Cherry ang natokang magbantay at mag-alaga ng pansamantala sa bata.

Paglapit pa lamang ni Cherry sa kinaroroonan ng bata ay agad niyang napansin ang ilang langgam na paroo’t parito sa ilalim ng kama nito.

“Kamusta ka na?”  Ang masayang bati ni Cherry sa bata, na sa pagkakakita sa kanya ay biglang napabangon ito mula sa kanyang hinihigaan.

“Mabuti naman po ako Ate.“  Ang tugon ng bata sa kanya.  Bakas sa mga mata nito ang kalungkutan.  Isang batang babae, payat ang pangangatawan at sa tantya niya ay nasa walong taong gulang.

Umupo si Cherry sa isang bahagi ng kama malapit sa bata.  Hindi na siya nakatiis pa at mabilis niyang tinanong ito kung bakit lagi siyang nagtatago ng pagkain sa ilalim ng kama.

“Para po kasi iyon sa nanay at tatay ko.  Pati na rin sa bunso kong kapatid na si Junior.  Matagal ko na po silang hinihintay.”  Ang malungkot na tugon ng bata sa kanya.

“Teka, ano bang pangalan ng nanay at tatay mo? At nasaan na ba sila ngayon?  Meron ka pa bang mga kamag-anak?”  Ang sunod-sunod na tanong ni Cherry sa bata.

"Hindi ko po alam ate.  Pagkagising ko ay namalayan ko na lang na nandito na pala ako sa ospital.  Wala na po akong maalala sa mga nangyari.  Alam nyo po ba kung nasaan sila?”

“Ah, hindi eh.  Pasensya ka na ha?”  Ang nabiglang sagot ni Cherry sa bata.

“Tignan nyo ito Ate.”  Iniangat ng marahan ng bata ang kanyang unan at sa ilalim nito ay nakita ni Cherry ang ilang piraso ng pakete ng biskwit, candy at isang maliit na laruang bola na yari sa goma.

“Para sa kanila po ang mga ito.  Hindi po ako nawawalan ng pag-asa.  Iingatan at itatago ko po yan hanggang sa dumating ang araw na kunin at sunduin nila ako dito…”

Ilang araw pa ang lumipas at nabalitaan na lang ni Cherry mula kay Mimi na kinuha na pala ng DSWD ang bata at nakatakda na daw itong dalhin sa isang bahay ampunan.

Isang malaking palaisipan pa rin kay Cherry ang misteryo ng pagkatao ng batang ni hindi man lang niya naitanong kung ano ang pangalan nito.  Hanggang sa dumating ang araw na nakatakdang masagot ang lahat ng kanyang mga katanungan tungkol sa batang iyon.

Na-ikuwento sa kanya ng kanilang head nurse na Angela pala ang pangalan ng batang iyon.  Ang bukod tanging nakaligtas sa lumubog na pampasaherong barko na biyaheng pa Maynila galing ng Mindanao.

Sa mga sandaling iyon ay naramdaman ni Cherry na parang may kung anong kumurot bigla sa isang bahagi ng kanyang puso.  Hindi niya namalayan na dahan dahan na pa lang dumadaloy ang luha mula sa kanyang mga mata.

Bigla niya rin naalala ang mga sinabi ni Angela sa kanya na hindi ito nawawalan ng pag-asa at patuloy siyang maghihintay hanggang sa araw na muli niyang makapiling ang kanyang buong pamilya.  Nakaramdam siya ng pag hanga para sa bata kahit batid niyang ang mga bagay na iyon ay hindi na maaaring mangyari kailanman…

-Wakas-

----- Pasasalamat -----

Nais ko rin pasalamatan ang lahat ng bumisita at nagbigay panahon sa aking previous entry titled Childhood Treasures & Memories.  Shout out goes to the following:

Lalah, Anthony, Senyor Iskwater, June | Life and Spices, khantotantra, Leah | Travel Quest, JonDmur, joy, Rix, MEcoy, Juicy Jay, Bino, ventocoseuss, Ishmael Fischer Ahab, 88-Nutty Thoughts-88, Jei Son, Genskie, sherene, jonathan, glentot, bluedreamer27, Ric LifeNCanvas, Lady_Myx, bagotilyo, Wrey Swift, xoxo_grah, aian, Gracie, Jessica, ignored_genius, POY, Phioxee