Remembering September 26, 2009

September 26, 2009 - Isang araw ng Sabado na hindi malilimutan ng mga Pilipino.

Siguro sa mga libo-libong nasalanta ni Bagyong Ondoy noong September 26, 2009, kabilang ang aming pamilya ay mahirap nang malimutan ang madilim na yugto na ito sa kasaysayan ng Pilipinas.  Sa post kong ito ngayon ay bigyang daan natin ang pagbabalik tanaw ko sa petsang ito, na nagpabago sa maraming buhay ng mga Pilipino, tatlong taon na ang nakakalipas.

Sabado pa lang noon ng madaling araw, napakalakas na ng ulan. Sinong mag-aakalang ang dami ng ulan na ibubuhos ni Bagyong Ondoy noong panahong iyon ang magpapalubog sa napakaraming lugar sa NCR at mga karatig lalawigan.

Ang natatandaan ko noong araw na iyon, ay madilim ang kalangitan at sige sa pagbuhos ang napakalakas na ulan.  Since, hindi naman bahain tong baranggay namin dito sa San Mateo, eh nagkibit balikat lang ako sa mga nangyayari.  Nagpakampante. Akala ko ay simpleng ulan lang iyon na dala ng habagat.  Mali pala.

Lumabas pa ako ng bahay noong umaga ng araw na iyon.  Tumambay saglit sa paborito kong Internet Cafe' malapit dito sa amin.  Maga-alas 10 ng umaga, madilim pa din ang kalangitan at patuloy sa pagbuhos ang ulan.  Kinabahan na ako.  Yung mababang lugar malapit doon sa Internet Cafe' na pinuntahan ko ay nakikita ko nang nagkukulay caramel na yung tubig baha.  Meaning, umapaw na ang San Mateo river na karugtong lang ng Marikina River.  Umuwi pa din akong mejo kampante kasi alam ko mataas naman yung lokasyon ng bahay namin. 

Eto nah, mga maga-alas 12 ng tanghali, umabot na sa gate ng bahay namin yung baha. Mejo panic mode na yung mga kapitbahay namin.  Kasi umapaw na din yung ilog na malapit sa street namin.  Napapalibutan kasi tong lugar namin ng ilog at sapa.  May kuryente pa noon pero parang wala man lang binabalita sa QTV.  Ayun, inutusan na ako ni Ina na patayin ang aming circuit breaker dito sa bahay noong pumasok na ang tubig baha sa loob ng aming tahanan.  Mabilis naming itinaas ang mga gamit sa bahay. Pati mga damit ay nagimpake na kami.  Mahigit 45 minutes lang ay halos lagpas tuhod na ang tubig sa loob ng bahay.  Syempre, dun sa mga mabababang lugar sa baranggay namin ay lagpas bubong na.  Mabuti at mabait naman ang aming kapitbahay at pinatuloy nila kami ng magdamag doon.  Kinabukasan, tumambad sa amin ang putikang paligid.  Mabuti kahit papaano ay may supply kami ng tubig noong panahong iyon.  May panglinis kahit papaano ng mga putik at kalat na iniwan ni Ondoy.  And thank God talaga at we survived that calamity.

Isa na siguro ang pangyayaring iyon na mahirap burahin sa isipan ninuman.  Marami din iniwan na leksyon ang kalamidad na ito.  Naging mas handa at maagap na ang bawat tao sa tuwing may darating na sama ng panahon.  Dahil din sa kalamidad na iyon ay lumutang ang mga nameless hero na tumulong at nagbuwis ng kanilang buhay para mailigtas ang iba.  Ang Marikina River na dating hindi pinapansin ang water level tuwing may bagyo, ngayo'y laging laman ng mga balita tuwing may sama ng panahon.  Hopefully hindi na maulit ang nakakatakot na pangyayaring ito in the future. 

Oh diba, serious mode ako sa post ko today haha.  Pasensya na kung mejo napahaba tong post ko, ang sarap lang kasi mag reminisce sa mga pangyayari noon.

 Mga snapshot ng baha dito sa amin: